کیبردفن

آئورلیانوی عزیز، سلام دیرینه است که برات ننوشته ام و این سکوت را پایانی باید و برای پایان آن، بگذار نه به سوال هایت فکر کنم و نه به آنچه باید بگویم مبنی بر غیبتم و این همه ننوشتن ام اما  باید بگویم خنده ام گرفت وقتی خواستم بنویسم " حالا بزرگ شده ام" یادت هست چندبار این جمله را از من شنیده ای و باز هم مرا کودک دیده ای با همان دردها و رنج های کوچک و بی حاصل؟ خوشبینی احمقانه ای است که رشدی چند میلی م کیبردفن...

   بهم گفت هیچوقت نزار یه مرد از احساست با خبر بشه و بفهمه دوسش داری و این غمگینم کرد غمگین تر این بود که در ادامه حرفش گفت "حتی اگه باهاش زیر یه سقف زندگی میکردی هم نزار بفهمه" من هنوزم هر وقت یادش میفتم غمگین میشم و دلم میگیره حس اسیری بهم میده :|  چرا زنا باید یاد بگیرند با سیاست باشند و صداقتشون رو بزارن کنار؟ و چرا مردها نباید لیاقت این صداقت رو داشته باشند و مثل پادشاهی باشند که دلقکی رو اسی کیبردفن...

آیا باید به بازگشت روهای خوب امیدوار بود یا به آمدن روزهای خوب جدید؟

باید دست به کار شد، بله، از نشستن و منتظر ماندن هیچ روز خوبی نمی آید و اگر بیاید هم مثل چشم به هم زدن میرود، چون نگه داشتنش را بلد نیستیم حتما! ( :/ )

باید حرکت کرد، اما به چه سمتی و به چه مقصدی؟

 راستی چند سال که روز خوبی از این حوالی عبور نکرده ؟

سلامم را تو پاسخ گوی،

در بگشای

دلتنگم.

کیبردفن...